Kunnen deelnemen
Iedereen heeft het in zijn of haar basisschoolleeftijd wel eens meegemaakt, een tikspelletje waarbij een beperkt aantal tikkers moet proberen om zo snel mogelijk alle andere kinderen af te tikken. Eenmaal getikt zit er niks anders op dan op de bank te wachten totdat het spelletje afgelopen is, alvorens je weer (opnieuw) mee kan doen. Als je als één van de laatste getikt wordt is dit niet zo erg, dan is je wachttijd relatief kort. Immers, binnen afzienbare tijd is het spelletje afgelopen en kun je opnieuw deelnemen. Problematischer is het voor diegenen die als eerste afgetikt worden, zij moeten soms wel meerdere minuten wachten.
Het ‘tijdelijk’ niet mee kunnen doen is dus niet zozeer het probleem, het ‘lang’ niet mee kunnen doen is dat wel. Er is dus ook niks op tegen om oefenvormen te doen waarbij sporters af en toe even op hun beurt moeten wachten, als die wachttijd maar beperkt is. Zowel letterlijk in het aantal seconden, als ook figuurlijk in verhouding tot de tijd die ze kunnen (mogen) deelnemen. Dit betekent dat de ruimte en het materiaal dat je beschikbaar hebt tijdens je training mede bepaalt wat je wel of niet gaat trainen. Stel dat je twee trainingsladdertjes hebt en één groep van 16 voetballertjes, dan leert een simpele rekensom dat je twee groepjes van 8 kinderen zal krijgen als je iedereen tegelijk met de laddertjes wilt laten werken. Bekeken vanuit het kunnen deelnemen is dat niet echt aantrekkelijk. Vanuit dat perspectief bezien zou het maximum rond 4 of 5 sporters per ladder moeten liggen. Wil je als trainer dan toch met de laddertjes aan de gang, dan kun je tijdens de training werken met twee of drie stationnetjes. Daardoor beperk je de wachttijd en kan iedereen dus de hele tijd ‘deelnemen’.
