Balans tussen lukken en mislukken
In het eerste deel kon je al lezen over drie principes die de kans vergroten dat sporters een training als ‘plezierig’ ervaren, te weten: kunnen deelnemen, fysiek hard werken en balans tussen routine en ‘anders dan anders’. In dit tweede deel komen nog eens drie plezier-principes aan bod.
Een opdracht die (bijna) altijd lukt is te makkelijk en zal uiteindelijk saai worden. Daartegenover staan opdrachten die (bijna) nooit lukken, deze zijn te moeilijk en zullen uiteindelijk frustrerend worden. Beide ‘soorten’ opdrachten zullen op lange termijn in ieder geval niet voor plezier zorgen. Het is dus de kunst om de moeilijkheidsgraad van je oefenstof zo precies mogelijk af te stemmen op de vaardigheden van je sporter(s). Op dat moment ontstaat er een ‘goede’ balans tussen het lukken en mislukken van de opdracht, denk hierbij aan 6 à 7 geslaagde pogingen op een totaal van 10. Om dit goed te kunnen monitoren is het dus belangrijk dat in veel van je oefenstof een score bijgehouden kan worden. Let er wel op dat de score gelinkt is aan het trainingsdoel. Simpelweg het tellen van punten zegt niet per definitie iets over de uitvoering van het trainingsdoel. Een ‘trucje’ dat je hiervoor kunt gebruiken is het bedenken van oefenvormen die zichzelf verzwaren op het moment dat ze gelukt zijn. Concreet voorbeeld. Een kind staat op 3 meter afstand van een pion, met een bal. Vanaf die afstand moet de pion omgegooid (handbal, volleybal, basketbal) of omgeschopt (voetbal) worden met een bal. Als dat drie keer gelukt is gaan ze één meter extra naar achteren, als het drie keer op een rij niet lukt, gaan ze weer één meter naar voren. Hierdoor komen alle kinderen vanzelf op het punt waarbij de balans tussen lukken en mislukken voor hun precies goed is.
