Het is een eer om de kans te hebben om zo mooi afscheid te nemen
De Olympische Spelen in Beijing zijn ten einde gekomen en het waren twee weken vol prachtige verhalen. Dikke tranen van geluk en verdriet, vallen en opstaan, alleen en samen, het was er allemaal. Er was controverse, er wonnen underdogs en er werd geschiedenis geschreven. Op deze 'day after' staan we stil bij de atleten met een lange adem, voor wie dit wellicht de laatste olympische optredens zijn geweest.
Zoals de snowboarders Benjamin Karl en Shaun White. White was er in Turijn al bij, waar hij goud won. Daar voegde hij in Vancouver en Pyeongchang nog gouden medailles aan toe, in Sotsji en Beijing werd hij vierde. Een indrukwekkende staat van dienst, de grootste snowboarder tot nu toe maar vooral ook de eerste. Shaun was de drijvende kracht achter het populair maken van snowboarden en is medeverantwoordelijk voor de huidige olympische status van de sport.
“Het hele seizoen was emotioneel. Bij alles wisten we dat het de laatste keer zou zijn. De laatste Dew Tour, de laatste World Cup. Het is een eer om de kans te hebben om zo mooi afscheid te nemen.”
Op de schaats komt er ook een tijdperk tot een eind. Dit waren de laatste spelen van Sven Kramer, zijn olympische medaillespiegel staat op negen medailles op vijf olympische spelen. Het waren ook de vijfde spelen voor Martina Sablikova, die alleen op haar olympische debuut in Turijn geen medaille haalde. Zij moet zich met zeven medailles tevreden stellen, waarvan drie goud. Ook de grootste rivale van Suzanne Schulting, de Italiaanse shorttrackster Arianna Fontana, deed mee aan haar vijfde spelen. In 2006 was zij er als zestienjarige al bij en won ze brons.
En natuurlijk de gouden Ireen Wüst, ook voor haar waren het de vijfde spelen. Zij haalde in Beijing haar medaillespiegel op tot dertien medailles in totaal, met meerdere medailles op al haar olympische deelnames, met uitzondering van Vancouver. Ireen schrijft geschiedenis door op vijf verschillende spelen goud te winnen, waarmee ze laat zien dat ze zestien jaar lang op een gouden niveau heeft weten te presteren.
“Na zestien jaar is het mooi geweest. Over vier jaar ben ik er zeker bij, maar alleen om iedereen aan te moedigen.”
Maar wat betreft de lange adem kan er maar één winnaar zijn. Ze is de oudste atlete in Beijing en met olympische optredens sinds 1992 is die titel voor de Duitse Claudia Pechstein. Dertig jaar geleden won zij haar eerste olympische medaille: brons op de 5 km.
“Ik was niet supersnel, maar ik heb in mijn doel gehaald, meedoen aan mijn achtste Olympische Spelen. Ik mocht de vlag dragen, een geweldig moment in mijn carrière.”
Er hebben zich deze spelen ook jonge, nieuwe gezichten laten zien; de talenten die hopelijk nog jarenlang voor mooie sportmomenten kunnen zorgen. Denk aan Xandra Velzeboer, die met haar prachtige inhaalactie het relay goud binnenhaalde voor Nederland. Ailin Gu, nog maar achttien jaar en nu al dubbel goud op de ski. Het 17-jarige Slowaakse ijshockeytalent Slavkovsky, de topscoorder van het mannentoernooi: “Als iemand me voor het toernooi had gezegd dat ik één of twee doelpunten zou scoren had ik gelachen, maar het gebeurt echt.” En natuurlijk de jonge Nederlandse talenten Scheperkamp, Peperkamp en Van Zundert.
De allerjongste deelneemster op deze spelen was de Tsjechische skispringster Anezka Indrackova, vijftien jaar en zes maanden oud. “Dat ik nu al mijn grote droom mag laten uitkomen had ik nooit gedacht.” Ze kwalificeerde zich voor de finale en eindigde op de 30e plaats.
De grote namen van nu, Kramer, Wüst en White, hebben hun stempel achtergelaten en verlaten het podium met een buiging. Wellicht spreken we over zestien jaar met net zoveel ontzag over de carrières van Indrackova, Scheperkamp, Van Zundert, Gu, Velzeboer en Slavkovsky.
