Typisch klachtenpatroon
De wielrenner – of schaatser, triatleet of marathonloper – krijgt een heel typisch klachtenpatroon. Vaak aan één been, soms aan beide. Pijn, verzuring, kramp en het gevoel minder controle te hebben over het been zijn de klachten. Schep: “Het typische aan deze blessure is dat de klachten zich alleen voordoen bij zware inspanning en boven een bepaalde snelheid. Blijf je hard trappen, dan worden de klachten erger. Maar zodra iemand rustig gaat fietsen of lopen, verdwijnen de klachten binnen een minuut.”
Naast deze typische klachten hebben sporters ook vaak last van het niet-aangedane been of de rug. “Dit zijn dan overbelastingsklachten, omdat het andere been en de rug gaan compenseren voor het aangedane been. Een valkuil is dat deze klachten soms op de voorgrond komen te staan. Opmerkelijk is dat deze klachten vaak slechts tijdelijk over gaan na behandeling door de fysiotherapeut of masseur, terwijl de inspanningsgebonden klachten vrijwel altijd blijven bestaan’’, zegt Schep.
De verschillende klachten maken een beknelde bekkenslagader lastig te herkennen, terwijl de typische primaire klachten op zich vrij duidelijk zijn. In de tijdige herkenning van de blessure ligt een belangrijke taak voor masseurs, zegt Schep. “Als een sporter vertelt dat die steeds bij hevige inspanning acuut last krijgt van kramp, verzuring en pijn in een of beide benen, en dat de klachten vrijwel direct over zijn bij het verminderen van de inspanning, dan moet er een belletje gaan rinkelen. Raad de sporter dan aan om de zelfcheck (zie hieronder, red.) te doen.”
Masseurs en andere (para)medische begeleiders van sporters zijn bij uitstek de aangewezen personen om de blessure tijdig te herkennen. De huisarts van de sporter zal namelijk zeer waarschijnlijk niet denken aan een beknelde bekkenslagader. “Beknelde of vernauwde bekkenslagaders komen over het algemeen alleen voor bij oudere mensen met hart- en vaatziekten. Niet bij jonge of relatief jonge wielrenners die verder gezond zijn. Bovendien hebben oudere mensen met zogenaamde etalagebenen meestal al pijn bij wandelen, terwijl een wielrenner in een beginstadium vaak pas klachten heeft bij het fietsen op hoge snelheid. Een huisarts die de klachten van een wielrenner met een beknelde bekkenslagader aanhoort, heeft vaak geen idee omdat hij dit nooit eerder gezien heeft. Deze specifieke aandoening bij sporters komt ook niet in de opleiding voor’’, zegt Schep.
Niet zelden hebben zijn patiënten dan ook al veel artsen, fysiotherapeuten en masseurs geraadpleegd voor ze bij Schep terechtkomen. “Gemiddeld hadden ze in het verleden meer dan vijf behandelaars gezien. De zelfcheck heeft dit verbeterd, maar er valt nog veel meer te winnen in de tijdige herkenning en doorverwijzing.”
