Grote familie-schoenen moeten vullen kan een voor- of een nadeel zijn
Een ander succesvol stel zijn de Noorse broertjes Boe, die samen nu al negen biatlon medailles mee naar huis nemen. Op de 10 km stonden ze zelfs samen op het podium: oudste broer Tarjei met brons, Johannes met goud. “Ik ben zo trots op hem, hij is de reden dat ik ben begonnen, hij is de reden dat ik hier überhaupt ben vandaag,” zegt de gouden Johannes over zijn oudere broer. Zo’n familie-podium kennen wij natuurlijk nog van Sotsji, waar de Mulder-tweeling samen de medailles mocht ophalen.
De Amerikaanse zusjes Tara en Tabitha Peterson vormen samen zelfs een curlingteam. “Ik doe het ook een beetje voor haar,” zegt jongste zus Tabitha. “Ik gun haar de Olympische Spelen, omdat ik weet hoe bijzonder ik het de eerste keer vond”. Waar sommige zussen elkaar de tent uit vechten, gebruiken de Peterson-zussen hun band in hun voordeel. “We weten wat we van elkaar kunnen verwachten. En als we last hebben van elkaar zeggen we gewoon: “Hou je mond”. Dat neem je toch minder persoonlijk van je zus”.
Er zijn meer olympische familieverhalen deze spelen. Denk aan Xandra Velzeboer, die in de voetsporen treed van haar tante Monique Velzeboer, die na de Olympische Spelen van 1988 in Calgary thuiskwam met zilver, goud en brons. Ook Andrei Bukin won op de spelen van 1988 goud, als ijsdanser. Zijn zoon, Ivan Bukin, is ook ijsdanser en maakte dit jaar in Beijing zijn olympische debuut, waar hij net naast het podium eindigde.
Voor de Amerikaan Ryan Cochran-Siegle lag meedoen aan de Olympische Spelen bij de geboorte al vast. Zijn grootouders bouwden een ski-parcours in hun achtertuin in Vermont, om zo hun vier kinderen te leren racen. Alle vier gingen ze naar de Olympische Spelen, waar Ryans moeder Barbara Ann Cochran in 1972 goud won op de slalom. In Pyeongchang was Ryan er al bij, al zei hij toen: “Ik kom natuurlijk nog niet in de buurt van het podium”. Dit jaar was dat anders, hij racete in Beijing naar de zilveren medaille. Zijn moeder gaf een cruciale tip: “Ze heeft het altijd over hoe belangrijk het is om je te focussen op wat belangrijk is, de rest is ruis. En denken over medailles, dat is echt ruis. Dus de laatste paar dagen heb ik me gefocust op wat ik als skiër belangrijk vind en vertrouwen gehouden in dat ik een goede skiër ben, dat ik ervoor kan gaan en kan performen.
“Ik vind het heel cool dat ik in haar voetsporen kan treden, hier skiën, een medaille winnen. Je realiseert je pas hoeveel dat betekent als het gebeurt.”
De Oostenrijkse skiër Johannes Strolz maakte een vergelijkbaar moment mee, met nog iets meer synchroniciteit. Onderaan de afdaling in de hot seat, zei Johannes tegen zijn collega-skiër: “Mijn vader won hier goud in 1988.” “Oh, Hubert?” wist zijn collega. Achteraf zei Johannes: “Vooral het verhaal van mijn vader betekent zoveel voor me. Wanneer ik denk aan al die foto’s en de medaille van mijn vader, dan hou ik het maar moeilijk droog.”
Grote familie-schoenen moeten vullen kan een voor- of een nadeel zijn. Wanneer je vader, moeder, broer of zus al goud hebben gewonnen is er eigenlijk alleen nog maar iets te verliezen. Met goud kom je op gelijk niveau, al het andere kan voelen als tekort schieten. Aan de andere kant is begrip, steun en goed advies extra waardevol van een ervaringsdeskundig familielid, zoals de gouden tip van Barbara Ann Cochran. Wat vooral doorklinkt in de verhalen van Ryan, Johannes, de broertjes Boe, de zusjes Peterson en de Voigt-tweeling is het gevoel van steun en samenzijn, iemand om je successen mee te vieren en iemand om je op de finishlijn op te vangen.
Foto: Pierre Teyssot / Shutterstock
