Artikelen

Het is een levenswerk, zei de Oostenrijkse snowboarder Benjamin Karl, die eindelijk goud won op de parallelreuzenslalom in Beijing, op zijn vierde spelen. In Vancouver won hij al zilver, in Sotsji brons.

“Het is nooit makkelijk om te winnen. De Olympische Spelen moeten een hoogtepunt zijn in de carrière van een sporter, hier heb je al die jaren voor gewerkt, getraind. Hier moet het gebeuren. Precies op de Olympische Spelen. De kans dat dat gebeurt is zo klein!”

Beijing is niet zonder controverse als locatie van de Olympische Spelen. China staat immers niet bekend om haar respect voor mensenrechten. Politiek en de spelen gaan niet goed samen, in China al helemaal niet. Verschillende sporters geven aan zich niet uit te willen spreken, zoals bijvoorbeeld de Duitse Natalie Geisenberger: “Je moet oppassen met wat je zegt en waar je dat doet.”

De Duitse biatlete Vanessa Voigt kwam vandaag als vierde over de lijn in de individuele 15 km, waar ze in de armen viel van haar tweelingbroer Kevin, die in Beijing werkt als sportfotograaf. Ze begonnen samen met langlaufen, maar waar Vanessa werd toegelaten tot de topsportschool, was Kevin net niet goed genoeg. “Ik vond het moeilijk om weg te zijn van mijn tweelingzus dus ik ben gaan nadenken over hoe ik haar het beste kon supporten. Ik wilde niet alleen maar aan de kant staan schreeuwen, dus ik heb mijn eerste camera gekocht en zo is het balletje gaan rollen.” Vanessa zei na haar race: “Het is zo fijn dat we hier samen zijn, een vertrouwde stem langs de lijn maakt het verschil”.

Olympische vaders zijn er volop, denk in het Nederlandse team alleen al aan Sven Kramer, Jorrit Bergsma en Kjeld Nuis. Duitse rodelaar Tobias Arlt heeft een dochter, de Amerikaanse biatleet Leif Nordgren werd zelfs tijdens de Olympische spelen in Beijing vader van een dochter. “We hebben het er lang over gehad, ze wist dat dit mijn laatste seizoen was en ze vond het oké om zonder mij te bevallen. Ik heb geluk dat ze zo supportive is.” Nordgren hoopt zijn pasgeboren baby belangrijke levenslessen mee te geven. “Om de Olympische Spelen te halen moet je heel hard werken. Ik vind dat belangrijk, de waarde van hard werken en weten dat dingen niet altijd lukken. Niet iedereen krijgt de glorie en de roem, maar toch doorgaan omdat je bereid bent die offers te maken, dat is een deel van het leven.”

Zeventien jaar is ze, de vlaggendraagster van Nederland en de eerste kunstrijdster voor Nederland sinds 1976. Eigenlijk is Lindsay van Zundert pas sinds afgelopen jaar van wereldniveau en ze verbaasde vriend en vijand op de Wereldkampioenschappen. Haar deelname aan de Olympische Spelen maakte een heel mediacircus los, waarna het op het EK even niet lukte. Gisteren was het dan zo ver. Heel Nederland keek naar haar en doe het dan nog maar eens, in je eentje op die grote ijsbaan. En ze doet het, een foutloze korte kür en plaatsing voor de finale. “Die spanning heb ik nodig,” zei Lindsay achteraf.

De zeventienjarige Puerto Ricaanse skiër William Flaherty kwam als veertigste juichend over de finish van de reuzenslalom, met de air van iemand die al heeft gewonnen. Voor hem was meedoen dan ook alles wat hij wilde. “Meedoen aan de spelen is geweldig, ik heb er geen woorden voor. Het is de climax van acht jaar werk en ik ben zo blij dat ik hier ben.” Voor Flaherty is dit een droom die uitkomt, en naar eigen zeggen, zijn laatste kans. “Ik ben er over vier jaar niet bij. Ik moet een grote operatie ondergaan, waarbij ze met bot uit mijn been een nieuwe kaak voor me maken,” zei hij. Flaherty skiet deze Olympische Spelen met een tumor in zijn kaak, een gevolg van een auto-immuunziekte waarmee hij als driejarige werd gediagnosticeerd. Zijn leven hangt van medische problemen aan elkaar. “Het is zo bijzonder om te bedenken wat ik allemaal heb doorstaan en dat ik hier toch sta.”

Dagblad Trouw kopte enkele dagen voor de start van de Olympische Winterspelen: “De Nederlandse shorttrackers zijn één grote familie.” Voor de trouwe volger van de sport geen nieuws, in de afgelopen jaren werd de groep al vaker geroemd vanwege het hechte collectief. Ook de Nederlandse schaatsers vormen een eenheid, ook al bestaat deze groep uit verschillende commerciële ploegen. De ‘gouden tip’ van Ireen Wüst aan Kjeld Nuis (goud op de 1500 meter) was een mooi voorbeeld van die eenheid, evenals de aanmoediging van (toch echt een concurrent) Thomas Krol vlak voordat Nuis van start zou gaan op zijn gouden race.

“Kwalificatierondes zijn altijd veel zenuwslopender dan finales,” zegt freestyle skiester Ailing Gu na haar slopestyle kwalificatie. “Ik ben opgelucht dat ik het heb gehaald, maar het was niet de bedoeling dat het zo close werd. Uiteindelijk gaat het niet om het winnen van de kwalificaties.”

Amerikaans schaatster Erin Jackson was op de worldcups dit jaar gevaarlijk. Ze won er op de 500m vier van de acht. Haar naam werd regelmatig genoemd voor de spelen in Beijing, maar op het Amerikaanse OKT ging het mis. Ze maakte een misstap en plaatste zich niet. “Ik heb het zelf verprutst,” zei Jackson, maar Brittany Bowe, die zich behalve voor de 500m ook voor de 1000 en de 1500m plaatste, gaf haar startbewijs af aan Jackson. “Sport is groter dan één persoon. Dit is de olympische gedachte. Zij kan een medaille winnen daar. Ze heeft het verdiend. Het was voor mij niet echt een big deal, het is simpelweg het juiste om te doen,” zei Bowe. En Bowe had gelijk, Jackson wint de 500 meter, waarna ze teamgenoot en beste vriendin Bowe in de armen valt op het middenterrein.

Op de schaatsbaan komen we vandaag veel schaatsers tegen die meer dan één passie hebben in het leven. Bijvoorbeeld Thomas Krol, de zilveren medaillewinnaar op de 1500 m, met zijn parallelle carrière als piloot. Of Canadese sprinter Laurant Dubreuil, die minder is gaan trainen om meer tijd met zijn gezin door te brengen. Ook Isabelle Weidemann, die na twee individuele medailles vandaag een strakke tijd neerzette met de ploegenachtervolging, besloot dit jaar een aantal dingen anders te doen. Naast samenwerken met een sportpsycholoog en een diëtist kiest ze ervoor tijdens de pandemie als vrijwilliger in het ziekenhuis te werken. Waar de meeste sporters in de aanloop naar Beijing voorzichtig zijn om geen COVID op te lopen (sommigen sloegen zelfs world cups over), maakt zij een andere keuze. “Ik wilde graag iets teruggeven. En in het ziekenhuis weet niemand dat ik topsporter ben, daar ben ik gewoon één van de vele vrijwilligers.” Tot in januari, vlak voor de spelen, werkte zij in het ziekenhuis in Calgary.

Waar zeilster Marit Bouwmeester in 2012 nog zei “Ik zit niet voor mijn plezier in die boot”, zijn er in Beijing een aantal sporters die zó van de sport genieten dat ze in verschillende disciplines of zelfs in verschillende sporten zeer succesvol meedoen. Ester Ledecká is de Tsjechische snowboardster die in Pyeongchang geschiedenis schreef door als eerste sporter ooit goud te winnen op de ski en het snowboard op dezelfde spelen.

Op 22 maart a.s. geeft Gijs van Helvoort van de Talentenacademie een workshop ‘Stimuleren van creativiteit; hoe pak jij dit aan bij jouw sporters?’. “Omdat je door als coach bewust om te gaan met het ondersteunen van een creatieve aanpak door je sporters de kans op succes kunt vergroten.”

Esmee Visser, de kampioene op de 5 kilometer van de Olympische Spelen in Pyeongchang is er in Beijing niet bij. Gisteravond was ze te gast bij Studio Peking, waar ze dapper en openhartig vertelde over haar tijd sinds Pyeongchang, die eindigde in een staat van overtraining. “De twee jaar erna ging ik alleen maar door en wilde ik meer en niet stilstaan bij momenten. Sinds die dag is mijn leven in een rollercoaster gekomen. Ik had niet het idee dat ik iets bijzonders had gedaan en voor mijn gevoel lagen mijn grenzen nog veel verder. Ik sport alleen om mijn eigen grenzen telkens te verleggen.” Esmee vertelde over haar perfectionisme, en hoe ze 24/7 bezig was met schaatsen, met beter worden.

Minder horen meer zien! De poule-fase van het dames ijshockeytoernooi is gisteren afgesloten en de acht beste ploegen mogen door naar de kwartfinales. Het Deense team is helaas niet één van die acht beste ploegen, maar heeft toch een legendarisch toernooi gedraaid. Het was de allereerste Deense ijshockeyploeg op een Olympische Spelen en daarom een bijzonder moment. Josefine Jakobsen hielp het team naar hun enige overwinning. Met een goal en een assist van Jakobsen won het team met 3-1 van Tsjechië. Jakobsen is top-ijshockeyster met een beperking: haar gehoor is beschadigd.

Verschillende Olympische wintersporten onderscheiden zich door de ogenschijnlijk halsbrekende snelheden en tricks. Denk aan de snelheid waarmee van bergen gesjeesd wordt, door de rodelbaan geraced wordt, en de flips, corks en twists die atleten boven besneeuwde heuvels uithalen. Heftige blessures zijn bij olympische wintersporters daardoor niet onbekend. Terugkomen na zulke blessures is een hele andere vorm van topsport.