Door Nicky Bosman

De zeventienjarige Puerto Ricaanse skiër William Flaherty kwam als veertigste juichend over de finish van de reuzenslalom, met de air van iemand die al heeft gewonnen. Voor hem was meedoen dan ook alles wat hij wilde. “Meedoen aan de spelen is geweldig, ik heb er geen woorden voor. Het is de climax van acht jaar werk en ik ben zo blij dat ik hier ben.” Voor Flaherty is dit een droom die uitkomt, en naar eigen zeggen, zijn laatste kans. “Ik ben er over vier jaar niet bij. Ik moet een grote operatie ondergaan, waarbij ze met bot uit mijn been een nieuwe kaak voor me maken,” zei hij. Flaherty skiet deze Olympische Spelen met een tumor in zijn kaak, een gevolg van een auto-immuunziekte waarmee hij als driejarige werd gediagnosticeerd. Zijn leven hangt van medische problemen aan elkaar. “Het is zo bijzonder om te bedenken wat ik allemaal heb doorstaan en dat ik hier toch sta.”

“Kwalificatierondes zijn altijd veel zenuwslopender dan finales,” zegt freestyle skiester Ailing Gu na haar slopestyle kwalificatie. “Ik ben opgelucht dat ik het heb gehaald, maar het was niet de bedoeling dat het zo close werd. Uiteindelijk gaat het niet om het winnen van de kwalificaties.”

Amerikaans schaatster Erin Jackson was op de worldcups dit jaar gevaarlijk. Ze won er op de 500m vier van de acht. Haar naam werd regelmatig genoemd voor de spelen in Beijing, maar op het Amerikaanse OKT ging het mis. Ze maakte een misstap en plaatste zich niet. “Ik heb het zelf verprutst,” zei Jackson, maar Brittany Bowe, die zich behalve voor de 500m ook voor de 1000 en de 1500m plaatste, gaf haar startbewijs af aan Jackson. “Sport is groter dan één persoon. Dit is de olympische gedachte. Zij kan een medaille winnen daar. Ze heeft het verdiend. Het was voor mij niet echt een big deal, het is simpelweg het juiste om te doen,” zei Bowe. En Bowe had gelijk, Jackson wint de 500 meter, waarna ze teamgenoot en beste vriendin Bowe in de armen valt op het middenterrein.

Op de schaatsbaan komen we vandaag veel schaatsers tegen die meer dan één passie hebben in het leven. Bijvoorbeeld Thomas Krol, de zilveren medaillewinnaar op de 1500 m, met zijn parallelle carrière als piloot. Of Canadese sprinter Laurant Dubreuil, die minder is gaan trainen om meer tijd met zijn gezin door te brengen. Ook Isabelle Weidemann, die na twee individuele medailles vandaag een strakke tijd neerzette met de ploegenachtervolging, besloot dit jaar een aantal dingen anders te doen. Naast samenwerken met een sportpsycholoog en een diëtist kiest ze ervoor tijdens de pandemie als vrijwilliger in het ziekenhuis te werken. Waar de meeste sporters in de aanloop naar Beijing voorzichtig zijn om geen COVID op te lopen (sommigen sloegen zelfs world cups over), maakt zij een andere keuze. “Ik wilde graag iets teruggeven. En in het ziekenhuis weet niemand dat ik topsporter ben, daar ben ik gewoon één van de vele vrijwilligers.” Tot in januari, vlak voor de spelen, werkte zij in het ziekenhuis in Calgary.

Waar zeilster Marit Bouwmeester in 2012 nog zei “Ik zit niet voor mijn plezier in die boot”, zijn er in Beijing een aantal sporters die zó van de sport genieten dat ze in verschillende disciplines of zelfs in verschillende sporten zeer succesvol meedoen. Ester Ledecká is de Tsjechische snowboardster die in Pyeongchang geschiedenis schreef door als eerste sporter ooit goud te winnen op de ski en het snowboard op dezelfde spelen.

Esmee Visser, de kampioene op de 5 kilometer van de Olympische Spelen in Pyeongchang is er in Beijing niet bij. Gisteravond was ze te gast bij Studio Peking, waar ze dapper en openhartig vertelde over haar tijd sinds Pyeongchang, die eindigde in een staat van overtraining. “De twee jaar erna ging ik alleen maar door en wilde ik meer en niet stilstaan bij momenten. Sinds die dag is mijn leven in een rollercoaster gekomen. Ik had niet het idee dat ik iets bijzonders had gedaan en voor mijn gevoel lagen mijn grenzen nog veel verder. Ik sport alleen om mijn eigen grenzen telkens te verleggen.” Esmee vertelde over haar perfectionisme, en hoe ze 24/7 bezig was met schaatsen, met beter worden.

Minder horen meer zien! De poule-fase van het dames ijshockeytoernooi is gisteren afgesloten en de acht beste ploegen mogen door naar de kwartfinales. Het Deense team is helaas niet één van die acht beste ploegen, maar heeft toch een legendarisch toernooi gedraaid. Het was de allereerste Deense ijshockeyploeg op een Olympische Spelen en daarom een bijzonder moment. Josefine Jakobsen hielp het team naar hun enige overwinning. Met een goal en een assist van Jakobsen won het team met 3-1 van Tsjechië. Jakobsen is top-ijshockeyster met een beperking: haar gehoor is beschadigd.

Verschillende Olympische wintersporten onderscheiden zich door de ogenschijnlijk halsbrekende snelheden en tricks. Denk aan de snelheid waarmee van bergen gesjeesd wordt, door de rodelbaan geraced wordt, en de flips, corks en twists die atleten boven besneeuwde heuvels uithalen. Heftige blessures zijn bij olympische wintersporters daardoor niet onbekend. Terugkomen na zulke blessures is een hele andere vorm van topsport.

De tegenslag waar elke Olympiër in 2022 bang voor is: de positieve test. Met als gevolg niet mogen starten, starten zonder training of niet eens mee naar Beijing. De Poolse schaatster Czyszczoń staat vandaag in de 1500 meter aan de start, maar is pas gisteren uit quarantaine gekomen. Geen ijstijd, geen training. Sara Kramer, de Nederlands-Oostenrijkse schansspringster die op koers lag voor een gouden medaille, kreeg al voor ze afreisde naar China een positieve testuitslag. Nog even was er de hoop dat het vals positief was, maar niets bleek minder waar. “Ik heb alles gedaan om me goed voor te bereiden op de spelen, in één dag is dan alles voorbij.”

Een familietraditie en -drama komt vandaag full circle op de rodelbaan in Beijing dankzij Saba Kumaritashvili.

Brons kan voelen als goud, zo bewees vandaag de Oostenrijkse langlaufster Teresa Stadlober. Vier jaar geleden lag ze op de 30 km klassieke stijl op een zilveren positie toen ze, met nog maar twee kilometer te gaan, de verkeerde afslag nam en verdwaalde. Deze fout kostte haar een medaille; ze eindigde als negende.

“Laten we hopen dat ze snel doorkomen, die mooie gouden medailles", hoorden we bij Op1, en “Voor deze medaillekansen zetten wij onze wekker", werd gezegd bij NOS studio Tokio. Tot zwemster Femke Heemskerk terecht opmerkte: “We zetten toch niet alleen voor medailles onze wekker?”

Nerveus zijn, zenuwen, of wedstrijdspanning, er zijn allerlei woorden voor dat gevoel vlak voor een wedstrijd, een presentatie of een sollicitatiegesprek. Zenuwachtig zijn klinkt niet goed en het lijkt soms alsof sporters het liefst helemaal geen zenuwen willen voelen. Maar is dat inderdaad ideaal?

Bij een eetstoornis denken de meeste mensen aan anorexia nervosa, obsessief af willen vallen. Sommige mensen kennen ook boulimia nervosa, waarbij obsessief afvallen gecombineerd is met eetbuien. Orthorexia nervosa is een vrijwel onbekende eetstoornis, die ook nog eens heel moeilijk te herkennen is en ook nog niet officieel is opgenomen in de DSM-5. Orthos betekent ‘recht’ of ‘juist’, orexis ‘(eet)lust’, en nervosa betekent ‘van psychische aard’. Orthorexia is een eetstoornis waarbij iemand lijdt aan een obsessie voor gezond eten.

Mentale factoren hebben op verschillende manieren impact op blessures. Je bent bijvoorbeeld gevoeliger voor blessures als je gestresst bent, ervaart pijn anders afhankelijk van je mentale staat, en je revalidatieproces wordt sterk beïnvloed door mentale processen.